منتــــــظر طلـــــــــــوع

کربلا نرفتن سخت است…

کربلا رفتن سختتر!

تا نرفته ای شوق رفتن داری…

تا رفتی شوق مردن!

کربلا رفته ها می دانند

بعد از کربلا روضه ی حسین(علیه السلام)

حکم زهر دارد برای دل اوراق شده ی زائر!

آخر اینجا

دیگر عباس(علیه السلام) نیست

تا آرام شوی در حریم امنش…

می‌شود نماز خواند و جزو سپاه یزید بود. می‌شود به‌ظاهر منتظر امام زمان(عج) بود و در میدان عمل کوفی شد. مصداق این جمله‌های کوتاه، خیلی‌ها را در تاریخ روسیاه کرده است. اگر بخواهيم براي حسيني شدن و حسيني زندگي‌كردن سال تا سال دست روي دست بگذاريم و فقط منتظر آمدن محرم باشيم، نبايد انتظار داشته باشيم به‌راحتي در زمره ياران خاص و دوستداران ويژه امام حسين(ع) قرار بگيريم. براي حسيني شدن بايد تلاش كرد. يك راه خوب، الگو‌برداري از اصحاب خاص امام حسين(ع) در زندگي است؛ همان‌هايي كه ويژگي‌هاي رفتاري‌شان تاريخ را تكان داده است. يكي از اين اصحاب ويژه، حضرت عباس(ع) است كه فردا، روز منتسب به ايشان است كه به ادب و عقل و ولايت‌پذيري مشهور است. انگار بايد شبيه ابوالفضل شد تا مورد پسند و لايق ديدار شد. مي‌خواهيم به همراه شما بدانيم چطور در اين عاشورا به سبك حضرت عباس بيشتر حسيني شويم؟ ……..

ادامه دارد…….

صفحات: 1· 2· 3

اگرچه شعر برایت به سینه ام دارم
برای تا تورسیدن چقدر کم دارم
تو از وجود پُری… بی نهایتی… محضی
منی که آمده ام رنگی از عدم دارم
من از حوالی آن کوچه های بارانی است
که در هوای شما باد در سرم دارم
گدا شدم به در خانه تو آمده ام
چقدر خوب که ارباب با کرم دارم
نفس به سینه ام افتاده باز دلتنگم
چقدر حسرت یک لحظه بازدم دارم
«رواق منظر چشم من آشیانه توست»
عجیب نیست که ایمان به پا قدم دارم
دو دسته اشک گرفته است هیاتی در من
میان شور غزلخوانی ام دو دم دارم

امیر قافله عشق گفته است که من
درون سینه عشاق هم حرم دارم

شاعر:آقای حامد حجتی

عاشورا و انتظار؛ پیوند ها، تحلیل ها، رهیافت ها مهدی عجل الله تعالی فرجه، ادامه حسین علیه السلام است و انتظار، ادامة عاشورا و بر آمده از آن. مهدی عجل الله تعالی فرجه، فرزند حسین علیه السلام است و فرهنگِ انتظار برآمده از فرهنگ عاشورا و انتظارِ حسین دیگری را کشیدن. این دو پیوندی دیرین و مستحکم با هم دارند. یکی پشتوانه فرهنگی و زمینه ساز برای دیگری است. یکی رمز قیام و به پا خاستن شیعه است و دیگری، عامل حفظ و استمرار آن. عاشورا، دریچه ای به انتظار است و انتظار، تجلی آرزوها و آمال کربلا. انتظار، ثمرة کربلاست. بدون کربلا، انتظار بی معناست. یاران مهدی، همه کربلائیند و در فراز و فرود تاریخ، غربال شده و آب دیده اند. مگر می توان بی عاشورا، انتظار داشت؟ انتظار بی عاشورا، انتظار بی پشتوانه است. انتظار و عاشورا، دو بال پرواز شیعه است؛ اگر این دو نبود، چشمة غدیر هم می خشکید. پیوند فرهنگ عاشورا و انتظار، دلایل و شواهد متعددی دارد. ما در این مقاله، ضمن بیان آنها، به تحلیل و رهیافت های برخاسته از آنها خواهیم پرداخت:………….ادامه در صفحه2✏

صفحات: 1· 2

زیارت امام حسین(ع) واجب‌تر از زیارت امام زمان(ع) !ابن ابى يعفور می‌گوید: محضر مبارك امام صادق(ع) عرض كردم: اشتیاقم به شما، موجب شد که زحمت و مشقّت راه را بر خود هموار کنم و به محضر شما برسم. حضرت فرمودند: (اولاً) از پروردگارت گلایه نكن، (ثانیا) چرا نزد آن کسی که «حقش بر تو» بزرگتر از «حق من بر توست»، نرفتی؟! ابن ابى يعفور مى‏گويد: آن سخن که گفتند “چرا نزد آن کسی که«حقش بر تو» بزرگتر از از «حق من بر توست»، نرفتی؟!” بر من گران‏تر آمد از فرمودۀ ديگر امام(ع) كه فرمودند (از پروردگارت گلایه نكن)، لذا عرض کردم: چه كسى حقّش بر من از شما بيشتر است؟! حضرت فرمودند: حسين بن على(ع)! چرا نزد حسین(ع) نرفته‌ای، و خدا را در نزد او نخوانده‏اى، و حوائجت را بر خدا عرضه نكرده‏اى؟! عنِ ابْنِ أَبِي يَعْفُورٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع دَعَانِي الشَّوْقُ إِلَيْكَ- أَنْ تَجَشَّمْتُ إِلَيْكَ عَلَى مَشَقَّةٍ فَقَالَ لِي لَا تَشْكُ رَبَّكَ فَهَلَّا أَتَيْتَ مَنْ كَانَ أَعْظَمَ حَقّاً عَلَيْكَ مِنِّي فَكَانَ مِنْ قَوْلِهِ فَهَلَّا أَتَيْتَ مَنْ كَانَ أَعْظَمَ حَقّاً عَلَيْكَ مِنِّي أَشَدَّ عَلَيَ‏ مِنْ قَوْلِهِ لَا تَشْكُ رَبَّكَ قُلْتُ وَ مَنْ أَعْظَمُ عَلَيَّ حَقّاً مِنْكَ قَالَ الْحُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ ع أَ لَا [أَلَّا] أَتَيْتَ الْحُسَيْنَ ع فَدَعَوْتَ اللَّهَ عِنْدَهُ وَ شَكَوْتَ إِلَيْهِ حَوَائِجَكَ.

کامل الزیارات، ص168

شاید با خود بگویی: از خانه هم می‌توانم به امام حسین(علیه السلام)سلام دهم؛ از خانه هم می‌توانم زیارت اربعین بخوانم. چرا باید سختی چند روز پیاده‌روی را به جان بخرم و مسیری طولانی را در گرما و سرما طی کنم تا کسی را زیارت کنم که همین لحظه هم در کنار من است؟ پس بشنو سخن زینب (سلام الله)را که به یزید فرمود: «به خدا که نمی‌توانی یاد و خاطره ما را محو و نابود کنی.» اگر من از خانه‌ام سلام دهم و تو از خانه‌ات سلام دهی؛ دیری نمی‌پاید که داستان کربلا از یادها می‌رود. پیاده روی اربعین کاری زینبی است.

اگر یک بار در میهمانی اربعین حسین حاضر شوی، دیگر برایت خیلی سخت می‌شود، در زمان‌های دیگر که حرم امام حسین (علیه السلام) آرام و بی‌هیاهو است آنجا باشی. چون حس می‌کنی، تنها در اربعین است که حُرمت حرم حسین(علیه السلام) حفظ می‌شود؛ در اربعین است که کسی آرام وارد حرم نمی‌شود؛ همه به سر و سینه می‌زنند و در فراق حسین(علیه السلام) اشک می‌ریزند و ناله سر می‌دهند.