منتــــــظر طلـــــــــــوع

امام صادق(ع): اگر زائر امام حسين (ع) بداند كه با زيارتش چقدر دل رسول خدا (ص) و امير المؤمنين و حضرت زهرا(س) و ائمه (ع) و شهداء از ما اهل بيت را شاد کرده است و اگر بداند دعای ایشان شامل حال شده و ثواب های دنيوى و اخروى و آنچه براى وى نزد خدا ذخيره گشته هر آينه دوست مى‏داشت تا عمر دارد منزلش نزد آن حضرت بوده و از آنجا هيچ گاه جدا نشود. زائرِ حسین(ع) وقتى به قصد زيارت از خانه‏اش خارج شد، سايه‏اش بر چيزى نمى‏افتد مگر اینکه آن چيز برايش دعا مى‏کند. و هنگامى كه آفتاب بر سرش بتابد، گناهانش را مى‏سوزاند همان‌طور كه آتش هيزم را مى‏سوزاند.

عن ابی عبد الله(ع): لوْ يَعْلَمُ زَائِرُ الْحُسَيْنِ ع مَا يَدْخُلُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ وَ مَا يَصِلُ إِلَيْهِ مِنَ الْفَرَحِ وَ إِلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ وَ إِلَى فَاطِمَةَ وَ الْأَئِمَّةِ وَ الشُّهَدَاءِ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْتِ وَ مَا يَنْقَلِبُ بِهِ مِنْ دُعَائِهِمْ لَهُ وَ مَا لَهُ فِي ذَلِكَ مِنَ الثَّوَابِ فِي الْعَاجِلِ وَ الْآجِلِ وَ الْمَذْخُورِ لَهُ عِنْدَ اللَّهِ لَأَحَبَّ أَنْ يَكُونَ مَا ثَمَّ دَارَهُ مَا بَقِيَ وَ أَنَّ زَائِرَهُ لَيَخْرُجُ مِنْ رَحْلِهِ فَمَا يَقَعُ فَيْئُهُ عَلَى شَيْ‏ءٍ إِلَّا دَعَا لَهُ فَإِذَا وَقَعَتِ الشَّمْسُ عَلَيْهِ أَكَلَتْ ذُنُوبَهُ كَمَا تَأْكُلُ النَّارُ الْحَطَب‏

کامل الزیارات، ص279