منتــــــظر طلـــــــــــوع

●ماجراي چشمان وصال شيرازي و شعر امام حسن عليه السلام●

■○میرزا محمّد شفیع شیرازی متخلص به #وصال_شیرازی متوفّی سال 1262 هـ. ق در شیراز از بزرگان شعرا و ادبا و عرفای عصر فتحعلی شاه قاجار بود.

■○ علاوه بر مراتب علمی، به تمام خطوط هفت گانه (نسخ، نستعلیق، ثلث، رقایم،ریحان،تعلیق،و شکسته) مهارتی به سزا داشته و کتابهای فراوانی نیز با خطوط مختلف نگاشته است. از جمله، اینکه 67 قرآن به خط زیبای خود نوشته است. بر اثر نوشتن زیاد چشمش آب می آورد و به پزشک مراجعه می کند، دکتر می گوید: من چشمت را درمان می کنم، به شرطی که دیگر با او نخوانی و خط ننویسی. پس از معالجه و بهبودی چشم، دوباره شروع به خواندن و نوشتن می کند تا این که به کلّی نابینا می شود. سرانجام با حالت اضطرار متوسل به محمّد(ص)و آل او می شود.

■○شبی در عالم رؤیا پیغمبر اکرم(ص) را در خواب می بیند، حضرت به او می فرماید: چرا در مصائب حسین (و حسن) مرثیه نمی گویی تا خدای متعال چشمانت را شفاء دهد. در همان حال حضرت فاطمه زهرا(س) حاضر گردیده می فرماید: وصال! اگر شعر مصیبت گفتی اوّل از حسنم شروع کن؛ زیرا او خیلی مظلوم است.

■○صبح آن روز وصال شروع کرد در خانه قدم زدن و دست به دیوار گرفتن و این شعر را سرودن:

○از تاب رفت و طشت طلب کرد و ناله کرد
○آن طشت راز خون جگر باغ لاله کرد 

■○نیمه دوّم شعر را که گفت، ناگهان چشمانش روشن و بینا شد. آن گاه اضافه کرد:

○خونی که خورد در همه عمر، از گلو بریخت 
○دل را تهی زخون دل چند ساله کرد 

○نبود عجب که خون جگر گر شدش بجام 
○عمریش روزگار همین در پیاله کرد

○نتوان نوشت قصه درد و مصیبتش 
○ور می توان ز غصه هزاران رساله کرد

○زینب درید معجر و آه از جگر کشید 
○کلثوم زد به سینه و از درد ناله کرد

○هر خواهری که بود روان کرد سیل خون 
○هر دختری که بود پریشان کُلاله کرد

○یا رب به اهل بیت ندانم چه سان گذشت
○آن روز شد عیان که رسول از جهان گذشت