نعمتهاى فراوان خداوند و تفكر در آنها
حجت الاسلام و المسلمین قرائتی:
«خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ بِالْحَقِّ تَعالى عَمَّا يُشْرِكُونَ» (نحل/ 3) او آسمانها وزمين را براساس حقّ آفريد او از آنچه با او شريك مىسازند برتر است.
«بِالْحَقِّ» به این معناست که آسمان و زمين را به حق آفريده شده است، يعنى آفرينش و بيهوده نیست. پس وقتى خلقت، عبث و بيهوده نيست ما هم نباید بيهوده باشيم.
در قرآن چند تعبير وجود دارد:
الف: عبث: «أَ فَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناكُمْ عَبَثاً» (مومنون/ 115) فكر مىكنيد ياوه (وبيهوده) آفريديم.
ب: لهو: «لَوْ أَرَدْنا أَنْ نَتَّخِذَ لَهْواً لَاتَّخَذْناهُ مِنْ لَدُنَّا» (انبياء/ 17)
اگر چنانچه (بر فرض محال) مىخواستيم سرگرمى انتخاب كنيم و بازيگر بوديم، هر آينه آن را از پيش خود (و متناسب با خود) انتخاب مىكرديم.
ج: باطل: «رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلًا» (آلعمران/ 191) ! اين هستى را باطل و بى هدف نيافريدهاى!
این جهان بینی ماست که هستی بر پایه حق و حقیقت و با حکمت آفریده شده است. یعنی هستى صاحب دارد، حساب دارد، قيامتی در کار است. تحت نظاره و دوربين هستيم. «إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ» (فجر/ 14) پس ما چرا بیهوده باشیم؟