منتــــــظر طلـــــــــــوع

علامه مصباح یزدی:

قيام فرهنگى فاطمه(عليها السلام)، حماسه‌اى بود كه تنها از عهده خودش بر مي‌آمد.

آگاهى‌بخشى الهى زهرا(عليها السلام) به امت اسلامى، چنان در اوج بى‌مثالى است كه پژواك روح‌بخش آن تا قيام قيامت، در گوش جان جهان، طنين‌انداز خواهد ماند. فاطمه(عليها السلام)، مردم زمانه خويش را مي‌شناخت و مىدانست آن مسلمان‌نمايان بى‌غيرت، لياقتِ عبرت‌پذيرى از سخنان او و جسارت قيام به همراه او را ندارند؛ اما مي‌خواست براى آيندگان، ضلالت را رسوا، حقيقت را برملا و حجت را تمام نمايد:

ألا وَ قَدْ قُلْتُ الَّذى قُلْتُ عَلى مَعْرِفَة مِنّى بِالْخَذْلَةِ الَّتى خامَرَتْكُم. وَلكِنَّها فَيْضَةُ النَّفْسِ وَ نَفْثَةُ الغَيْظِ وَ خَوْرُالْقَناةِ وَ بَثَّةُ الصَّدْرِ وَ مَعذِرَةُ الحُجَّةِ. فَدوُنَكُمُوها فَاحْتَقِبُوها مُدْبِرَةَ الظَّهْرِ، ناقِبَةَ الْخُفِّ، باقِيَةَ العارِ، مَوْسُومَةً به غضبِ الجَبّارِ شَنارِ الابَدِ مَوْصوُلَةً به نارِ اللّهِ الْمُوقَدَةِ الَّتى تَطّلِعُ عَلَى الأَفْئِدَةِ. فَبِعَيْنِ اللّهِ ما تَفعَلُونَ «وَ سَيَعْلَمُ الَّذينَ ظَلَمُوا اَىَّ مُنْقَلب يَنْقَلِبُونَ» (شعراء: 227) اَنَا إِبْنَةُ نَذير لَكُمْ بَيْنَ يَدَىْ عَذاب شَديد. فَاعْمَلُوا إِنّا عامِلُونَ وَانَتَظِروُا إِنّا مُنْتَظِرُون؛
من آنچه شرط بلاغ است با شما گفتم. اما مى‌دانم كه خواريد و در چنگال زبونى گرفتار. يارى نكردن وجودتان را فرا گرفته و ابر بى‌وفايى بر قلوبتان سايه گسترده. چه كنم كه دلم خون است و بازداشتن زبان شكايت از طاقت بيرون. مى‌گويم براى اتمام حجت بر مردمان. بگيريد اين لقمه گلوگير به شما ارزانى و ننگ حق‌كشى و حقيقت‌پوشى بر شما جاودانى!! يقين بدانيد كه آسوده‌تان نگذارد تا شما را به آتش افروخته خدا بيازارد؛ آتشى كه هر دم فروزد و دل و جان را بسوزد. آنچه مي‌کنيد خدا مي‌بيند و ستمكار به زودى داند كه در كجا مي‌نشيند. فرجام كارتان را نگرانم و و چون پدرم شما را از عذاب خدا مي‌ترسانم. به انتظار بنشينيد تا ميوه درختى را كه كشتيد، بچينيد و كيفر كارى را كه كرديد، ببينيد.( كشف الغمّة: ج 1، ص 491)

فاطمه در قيام پرحماسه فرهنگى‌اش، لحظه‌اى از افشاگرى و روشنگرى‌هاى هدايت‌بخش خويش دست بر نداشت تا به همه مسلمانان طول تاريخ بفهماند كه سكوت در مقابل مهاجمان فرهنگى پذيرفتنى نيست؛ غفلت در مقابل هدف‌گيرانِ ولايت و رهبرى عقلايى نيست؛ پرده‌پوشى در مقابل منافقان داخلى فضيلتى نيست؛ ساده‌انگارى در مقابل طرح پرشتاب براندازى، تحمل‌كردنى نيست و آن هنگام كه اصل و اساس اسلام به ورطه خطر افتاده باشد، هيچ تقيه و بهانه‌اى براى احدى، چه زن و چه مرد، شرعى نيست. بايد به پاخاست؛ بايد فرياد برآورد؛ بايستى در برابر ضلالت قد علم كرد و همچون سيلى بنيانكن بر تيره خارهاى نفاق خروشيد.

فاطمه، در مقابل بدعت و تحريف اسلام، آرام ننشست، برخاست، جوشيد و خروشيد، افشاگرى نمود و روشنگرى كرد؛ چرا كه با الهام الهى و تحديث جبراييل از آينده خبر داشت و مى‌دانست اين روشنگري‌ها عاقبت دل‌هاى لايقى خواهد يافت و نقش بى‌نظيرى را در به ثمر رسانى امامت و محقق‌سازى هدف خلقت ايفا خواهد نمود.

«جامی از زلال کوثر،ص 149»

دفاع عالمانه از ولایت

ایشان در محیط علم هم یک دانشمند والاست. آن خطبه ای که فاطمه ی زهرا سلام الله علیها در مسجد مدینه، بعد از رحلت پیغمبر ایراد کرده است، خطبه ای است که به گفته ی علامه ی مجلسی، «بزرگان فصحا و بلغا و دانشمندان باید بنشینند کلمات و عبارات آن را معنا کنند!» این قدر پرمغز است! از لحاظ زیبایی هنری، مثل زیباترین و بلندترین کلمات نهج البلاغه است. فاطمه ی زهرا سلام الله علیها می رود در مسجد مدینه، در مقابل مردم می ایستد و ارتجالاً حرف می زند! شاید یک ساعت، با بهترین و زیباترین عبارات و زبده ترین و گزیده ترین معانی صحبت کرده است.
بیانات در دیدار جمعی از زنان 1371/09/25

آیت الله مصباح یزدی:

? فاطمه (عليها السلام) شيداترين پروانه شمع امامت بود

⏪ يكى از ضروري‌ترين عرصه‌هايى كه در آن بايستى به فاطمه زهرا(عليها السلام) اقتدا نمود، عرصه دفاع از حريم امامت و ولايت مي‌باشد.

در فرهنگ شيعيان، به ويژه پس از انقلاب اسلامى ايران، حضرت صدّيقه طاهره(عليها السلام) به عنوان حامى و فدايى ولايت لقب گرفته‌اند؛ چرا كه او در كوتاه دوره زندگانى خويش پس از هجران رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) زيباترين جلوه پاسدارى از حريم ولايت را به تصوير كشانيد و يگانه‌ترين اسوه گرى را در اين گستره بر تارك تاريخ جاودانه گردانيد.

فاطمه (عليها السلام) شيداترين پروانه شمع امامت بود؛ پروانه عاشقى كه با سوختن و فداسازى خويش به همگان آموخت كه امام برحق چونان كعبه است؛ كعبه‌اى كه مردم بايستى بر گِردش طواف نمايند ؛ نه او بر گِرد مردم: مَثَلُ الاِمامِ مَثَلُ الْكَعْبَةِ اِذْ تُؤْتى وَ لا تَأْتى.

اين، فاطمه بود كه عاشقانه‌ترين پاسداشت را از حريم امامت روا داشت. اين، فاطمه بود كه يگانه‌ترين اسوه‌دهى را در همرهى با ولايت ادا ساخت؛ همو كه پهلويش شكست و در خون نشست؛ اما لحظه‌اى از ياورى ولّى امر خويش از پاى ننشست؛ همو كه با فريادهاى جگرسوز خويش، زيباترين شعار ولايتمدارى را در گوش جان پيروان خويش طنين‌انداز ساخت: يا اَبَاالْحَسَنِ! روُحى لِروُحِكَ الفِداءُ وَ نَفْسى لِنَفسِكَ الْوِقاءُ. إِنْ كُنْتَ فى خَيْر كُنْتُ مَعَكَ وَ إِنْ كُنْتَ فى شَرّ كُنْتُ مَعَكَ؛ اى ولى امر من! روحم به فداى روح تو و جانم سپر بلاى تو! هماره همراه تو خواهم بود؛ چه در خير و نيكى به سر برى و چه در سختى و بلا گرفتار شوى!

بارى، پيشتازترين، خالص‌ترين و کاري‌ترين حمايتگر ولايت و امامت، فاطمه(عليها السلام) بود و هموست كه بايستى مقتدا و اسوه ما در اين بره‌ه از زمان واقع شود:

فطرت تو جذبه‌ها دارد بلند *** چشم هوش از اسوه زهرا مبند!

تا حسينى شاخ تو بار آورد *** موسم پيشين به گلزار آورد.

«جامی از زلال کوثر،ص 146»

#علامه_مصباح_یزدی:
تولي بي‌تبری يعنی #هيچ. اگر کسی را دوست می‌داريم، #بايد دشمنانش را هم دشمن بداريم. مسامحه كردن و باری به هر جهت بودن همان بلايی است كه از صدر اسلام متوجه ما شده است. الان در ميان بيش از يك ميليارد مسلمان، چند نفر می شناسيد كه دشمن اهل‌بيت (ع) باشند، يعنی واقعاً‌ با حضرت زهرا (س) و حضرت علي (ع) دشمنی داشته باشند؟ عموماً همه مسلمانان اهل‌بيت (ع) را دوست دارند، ولی چون اين تولي، همراه با تبري نيست، نتيجه‌اي ندارد. «اتقرب الي الله بحبكم و البرائة من اعدائكم»، (زیارت حضرت معصومه) «قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِي إِبْرَاهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بُرَآءُ مِنْكُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ كَفَرْنَا بِكُمْ وَبَدَا بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمْ الْعَدَاوَةُ وَالْبَغْضَاءُ أَبَدًا حَتَّى تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَحْدَه… »(ممتحنه/4) «قل يا أيها الكافرون لا أعبد ما تعبدون ولا أنتم عابدون ما أعبد»(کافرون/1_3) اين تعيين خط مرزي است.

اگر اين‌ها را دوست داريم بايد با دشمنان آنها دشمن باشيم. بنابراين، از جهت هدف‌گذاری براي فعاليت‌ها، محور ايجابی، تقويت #ولایت_فقیه است، و محور سلبی، مبارزه با كساني كه براي ولايت‌فقيه #خطر آفرين هستند و آن را به بازی می‌گیرند. 

در دیدار با اعضای شورای سیاست گذاری ستاد فجر انقلاب اسلامی

تربیت فرزندانی که الگوی بشریتند

زندگی فاطمه ی زهرا سلام الله علیها از همه ی ابعاد، زندگی ای همراه با کار و تلاش و تکامل و تعالی روحی یک انسان است. شوهر جوان او دائماً در جبهه و میدانهای جنگ است؛ اما در عین مشکلات محیط و زندگی، فاطمه ی زهرا سلام الله علیها، مثل کانونی برای مراجعات مردم و مسلمانان است. او دختر کارگشای پیغمبر است و در این شرایط، زندگی را با کمال سرافرازی به پیش می برد: فرزندانی تربیت می کند مثل حسن و حسین و زینب؛ شوهری را نگهداری می کند مثل علی و رضایت پدری را جلب می کند مثل پیغمبر! راه فتوحات و غنایم که باز می شود، دختر پیغمبر ذره ای از لذتهای دنیا و تشریفات و تجملات و چیزهایی را که دل دختران جوان و زنها متوجه آنهاست، به خود راه نمی دهد. عبادت فاطمه ی زهرا، سلام اللَّه علیها، یک عبادت نمونه است.

بیانات در دیدار جمعی از زنان 1371/09/25

* تربیت نسل معرفت و معنویت

تطبیق سوره ی کوثر با فاطمه ی زهرا (سلام الله علیها) یک تطبیق مصداقی درست است؛ این همه برکات بر خاندان پیغمبر، بر یکایک ائمه ی هدی (علیهم السّلام)! عالم پُر است از نغمه های دلنواز فردی و اجتماعی و دنیائی و اخروی که از این حنجره های پاک برخاسته؛ حسین بن علی، زینب کبری، امام حسن مجتبی، امام صادق، امام سجاد؛ هر کدام از ائمه. ببینید چه غوغائی است در عالم معرفت، در عالم معنویت، در بزرگراه هدایت از کلمات این بزرگواران و درسهای آنها و معارف آنها! این نسل فاطمه ی زهراست.
بیانات در دیدار مداحان اهل بیت(ع) به مناسبت میلاد حضرت فاطمه ی زهرا(س) 1386/04/14

الگویی برای درس گرفتن و گرایش قلبها وابسته شدن جوانان

فاطمه ی زهرا (سلام الله علیها) را که می خواهید معرفی کنید، آن چنان معرفی کنید که یک انسان مسلمان، یک زن مسلمان، یک جوان مسلمان از آن زندگی درس بگیرد؛ در دل خود نسبت به آن مجسمه ی قداست و طهارت و حکمت و معنویت و جهاد، احساس خشوع و خضوع و وابستگی کند. این، طبیعت انسان است. ما انسانها تابع و متمایل به کمالیم. اگر بتوانیم کمال را در خودمان ایجاد کنیم، می کنیم؛ اگرنه، آن کسی که صاحب کمال است، به طور طبیعی انسان به او گرایش دارد.

بیانات در دیدار جمعی از مداحان 1389/03/13

زنی که اسلام میخواهد بسازد

اسلام، فاطمه - آن عنصر برجسته و ممتاز ملکوتی - را به عنوان نمونه و اسوه ی زن معرفی میکند. آن، زندگی ظاهری و جهاد و مبارزه و دانش و سخنوری و فداکاری و شوهرداری و مادری و همسری و مهاجرت و حضور در همه ی میدانهای سیاسی و نظامی و انقلابی و برجستگی همه جانبه ی او که مردهای بزرگ را در مقابلش به خضوع وادار میکرد، این هم مقام معنوی و رکوع و سجود و محراب عبادت و دعا و صحیفه و تضرّع و ذات ملکوتی و درخشندگی عنصر معنوی و همپایه و هموزن و همسنگ امیرالمؤمنین و پیامبر بودن اوست. زن، این است. الگوی زنی که اسلام میخواهد بسازد، این است.
بیانات در دیدار با جمع کثیری از بانوان 1368/10/26

* الگویی برای فهم درست و هوشیاری در موقعیت ها

فاطمه ی زهرا و زینب کبری (سلام الله علیهما) زنان الگو و نمونه ی اسلامند. زن امروز دنیا الگو می خواهد. اگر الگوی او زینب و فاطمه ی زهرا باشند، کارش عبارت است از فهم درست، هوشیاری در درک موقعیتها و انتخاب بهترین کارها؛ و لو با فداکاری و ایستادن پای همه چیز برای انجام تکلیف بزرگی که خدا بر دوش انسانها گذاشته است، همراه باشد. زن مسلمانی که الگویش فاطمه ی زهرا یا زینب کبری (علیهماالسّلام) باشد، این است.

اگر زن به فکر تجملات و خوش گذرانی ها و هوسهای زودگذر و تسلیم شدن به احساسات بی بنیاد و بی ریشه باشد، نمی تواند آن راه را برود؛ باید این وابستگیها را که مثل تار عنکبوت بر پای یک انسان رهروست، از خود دور کند، تا بتواند آن راه را برود؛ کمااینکه زن ایرانی در دوران انقلاب و در دوران جنگ همین کار را کرد، و انتظار این است که در همه ی دوران انقلاب همین کار را بکند.
بیانات در دیدار جمعی از پرستاران 1370/08/22

* الگوی زن مسلمان ایرانی

زنهای مؤمن در جامعه ی ما سعی کنند قدر زن ایرانیِ مسلمان را بدانند. ارزش زن اسلامی و مسلمان را بدانید. زنی که در اختلاط و معاشرت، با مرد قاطی نمی شود و خود را وسیله یی برای جلب چشم مرد نمی داند و خود را بالاتر از این می داند؛ زنی که شأنش را عزیزتر از این می شمارد که خود را عریان کند و با صورت و موی و بدن خود، چشم روندگان را به سمت خویش جلب کند و هوس آنها را اشباع نماید؛ زنی که خود را در دامنه ی قله یی می داند که در اوج آن، فاطمه ی زهرا(س) - بزرگترین زن تاریخ بشر - قرار دارد؛ آن زن، زن مسلمان ایرانی است. این زن باید دیگر از این بازیچه های فراهم آمده ی تمدن غربی و روشهای توطئه آمیز آن، رو بگرداند و به آن بی اعتنایی کند.

بیانات در دیدار با جمع کثیری از بانوان 1368/10/26

آیت الله مصباح یزدی:

?نقش اجتماعی زن برجسته است

⏪ امام (ره) علاوه بر اين‌که نيمي از دين را احياء کرد، نيمي از جامعه مسلمانان کشور را نيز بيدار کرد،‌ زيرا تا قبل از انقلاب، نيمي از جامعه مسلمان فلج بود؛ چرا که تلقي عموم متدينين اين بود که زن تنها وظيفه خانه‌داري و شستن لباس و پختن غذا را بر عهده دارد، و روا نيست که در جامعه حضور يابد. حتي جريان سفارش پيامبر (ص) به حضرت علي (ع) و فاطمه (س) در مورد تقسيم کارها و سپردن کارهاي بيرون از منزل به علي (ع) و درون منزل به فاطمه (س) و خوشحالي حضرت زهرا (س) از اين سفارش را مستند کار خود مي‌دانستند؛ در حالي که آنها به نقشي که زنان در طول تاريخ اسلام بر عهده داشتند، توجهي نکرده و حتي رفتار حضرت فاطمه (س) در دفاع از ولايت و رفتار حضرت زينب (س) در حمايت از حرکت امام حسين عليه‌السلام را ناديده مي‌گرفتند.

در ابتداي نهضت امام (ره) نيز بيشتر مردان حضور پيدا مي‌کردند و در انتشار سخنراني‌ها و اعلاميه‌هاي امام (ره) نقش داشتند، اما در ادامه، حضرت امام (ره) زمينه را براي شناخت نقش زن در جامعه به عنوان نيمي از جمعيت کشور فراهم کرد، و زنان هويت واقعي خود را بازيافتند و در يافتند که نه تنها مي‌توانند در جامعه حضور پيدا کنند، بلکه گاهي حضور آن‌ها واجب است.

مردان و زنان در بسياري از وظايف مشترکند، حال که زنان فهميدند که مي‌توانند به چه سعادتي برسند، بايد توجه داشته باشند که اين امکان حضور اجتماعي، وظايفي را هم بر عهده آن‌ها مي‌گذارد.

درزمان رضا شاه به قدري عرصه بر زنان تنگ بود که زنان متدين نمي‌توانستند از خانه بيرون بيايند، و حتي اگر براي اموري مانند رفتن به حمام مجبور به ترک منزل مي‌شدند، بايد نيمه شب يا قبل از طلوع آفتاب و دور از چشم مأموران، آن هم با لباس خاصي که چادر نباشد ـ مبادا مأموران دولتي او را آزار دهند و در عين حال بتواند او را حفظ کند ـ از منزل بيرون مي‌رفتند؛ و طبيعي بود که در چنان شرايطي يک زن مسلمان هرگز نمي توانست به وظايف اجتماعي خود عمل کرده، در جامعه تأثيرگذار باشد.

هر چند در زمان پهلوي دوم شرايط مقداري عوض شد؛ اما آن هم نه براي احترام به مردم، بلکه از آن جهت بود که دولت ضعيف شده بود و اگر مردم دست به اعتراض گسترده مي‌زدند، قدرت جلوگيري نداشت؛ از طرفي هم در اين مدتي که حجاب ممنوع بود، نسلي تربيت شده بود که توجه به هوا و هوس و شهوتراني را عادي مي‌ديد؛ لذا خيلي نياز نبود تا آن‌ها را به ترک حجاب مجبور کنند.

 در اين شرايط که فساد و بي بندوباري از يک طرف، و فراموشي مسائل اجتماعي از طرف ديگر، کار را براي يک حرکت اسلامي عليه رژيم طاغوت دشوار مي‌کرد، امام (ره) قيام کرد. حتي بسياري از علما اصلا با امام (ره) همکاري نمي کردند؛ چرا که حتي احتمال پيروزي بر شاه را نمي دادند، و لذا امام (ره) در ابتداي راه به قدري تنها بود که حتي گاه در بين سخنان مردم، نوعي مسخره کردن حرکت امام (ره) نيز به چشم مي‌خورد که امام (ره) چگونه مي‌خواهد با رژيم بجنگد؛ اما امام خميني (ره) با همت و بصيرت خدادادي خود حرکت کرد و با استقامتي بي نظير نگذاشت زندان و تبعيد مانع حرکت وي شود، و در نهايت، خداوند متعال او را که براي خدا گام برداشته بود، ياري کرده و مورد عنايت قرار داد و با همراهي مردم، شاه را از کشور بيرون و نظام اسلامي را مستقر کرد